Soms woedt er een storm in mijn hoofd. Zo eentje die alles verandert. De wind blaast alle mooi geordende gevoelens en gedachten door elkaar, en legt goed verstopte angsten weer bloot. Wat overblijft is chaos.
Nadien vind ik in een hoekje wat eenzaamheid op een hoopje, daar zie ik een stapel woede, een beetje verder ontdek ik lang verborgen onmacht. Geluk, rust en hoop zijn kapot gebliksemd.
Nu wacht ik op de winter. Die zal met zijn prachtige sneeuwtapijten alles wel bedekken. Alles zal bevriezen, en de rust zal terugkeren. Toch voor een tijdje.
Nadien vind ik in een hoekje wat eenzaamheid op een hoopje, daar zie ik een stapel woede, een beetje verder ontdek ik lang verborgen onmacht. Geluk, rust en hoop zijn kapot gebliksemd.
Nu wacht ik op de winter. Die zal met zijn prachtige sneeuwtapijten alles wel bedekken. Alles zal bevriezen, en de rust zal terugkeren. Toch voor een tijdje.
