Storm

Soms woedt er een storm in mijn hoofd. Zo eentje die alles verandert. De wind blaast alle mooi geordende gevoelens en gedachten door elkaar, en legt goed verstopte angsten weer bloot. Wat overblijft is chaos.

Nadien vind ik in een hoekje wat eenzaamheid op een hoopje, daar zie ik een stapel woede, een beetje verder ontdek ik lang verborgen onmacht. Geluk, rust en hoop zijn kapot gebliksemd.

Nu wacht ik op de winter. Die zal met zijn prachtige sneeuwtapijten alles wel bedekken. Alles zal bevriezen, en de rust zal terugkeren. Toch voor een tijdje.

Van porselein

In het diepste van mijn ziel
ben ik eenzaam en fragiel.
Maar ik staar de wereld aan
als een winnaar.
En het leven lacht me toe
bij om het even wat ik doe.
Elke keer zal ik er staan
als een winnaar.
Maar soms voel ik me zo klein
wil ik iemand anders zijn.
Diep vanbinnen kwijn ik weg van de pijn.

Porselein
Behandel mij heel zacht.
Porselein
Verbrijzeld door je lach.
Porselein
Poreus en onderhuids.
Als een winnaar
haal jij me onderuit.

Mijn gedachten slaan op hol
ik verval weer in m'n rol
en zal m'n eigen gang weer gaan
als een winnaar.
Ik kan vechten als een vrouw
zoals ik strijden zal om jou.
En ruim de vijand van de baan
als een winnaar.
Maar vanbinnen ben ik broos
heel geremd en hulpeloos.
In m'n hart ben ik vernederd en boos.

Ik weet het wel.
Niemand die me vragen stelt
en niemand die m'n naam vergeet.
Ik weet het wel.
Niemand die me wakker belt
en nooit eens iemand die m'n dromen leest.

Niemand die me stoort
niemand die me hoort
niemand die me kust als ik wakker word
niemand die me mist
niemand die me haat
niemand die de deur voor me open laat
niemand die me kent
niemand die me streelt
niemand die me ooit eens een moment verveelt
niemand voor mezelf
niemand om te zijn.
Wie is net als ik van porselein?

Waar een wil is

Ik wil het tegenovergestelde van wat ik wil

ernstig is dit
(maar niet precies)

ik wil het tegenovergestelde zeggen
en omgekeerd evenredig weer ontkennen
van wat ik zeg
ik wil het tegenovergestelde denken van wat ik denk
ik wil het tegenovergestelde zijn van wat ik ben
(en ook hebben)

en dus wil ik niet
wil ik liever niet
wil ik het liefst het allerliefste niet

en tegelijk wil ik

(ik ben verdwaald)

-Toon Tellegen-

Dit is een lied
Dit is een ode
Aan jouw ongeduld
Aan jouw komen en jouw gaan
Je beloftes en je woorden

Dit is een ode aan mezelf
Aan mijn idioot vertrouwen
En aan mijn engelengeduld
Aan mijn blindelings volgen
Zonder denken, zonder weten

Ik heb wat groen achter mijn oren
Ik heb wat taal zonder gevoel
En op het meeste van mijn dagen
Weet ik niet wat ik bedoel
En ik heb waarschijnlijk ook wat teveel lijken in mijn kast
Maar hou mij vast

Dit is haat, dit is verlangen
Dit is alles wat niet mag
Dit is nu en nog wat langer
Dit is het einde van de dag
Dit is slapen zonder rust
Dit is het beest onder mijn bed
Dit is buigen voor een ander
Wanneer ik schaakmat ben gezet

Ik heb wat groen achter mijn oren
Ik heb wat taal zonder gevoel
En op het meeste van mijn dagen
Weet ik niet wat ik bedoel
En ik heb waarschijnlijk ook wat teveel lijken in mijn kast
Maar hou mij vast

Dit is een lied
Dit is een ode
En het is wat korter dan normaal
Dit is een lied
Over u en mij
Dit is het eind van ons verhaal

Hannelore Bedert

When the late Nadine Stair of Louisville, Kentucky, was 85 years old, she was asked what she would do if she had her life to live over again.

"I'd make more mistakes next time," she said. "I'd relax. I would limber up. I would be sillier than I have been on this trip. I would take fewer things seriously. I would take more chances. I would climb more mountains and swim more rivers. I would eat more ice cream and less beans. I would perhaps have more actual troubles, but I'd have fewer imaginary ones.You see, I'm one of those people who live sensibly and sanely hour after hour, day after day. Oh, I've had my moments, and if I had to do it over again, I'd have more of them. In fact, I'd try to have nothing else. Just moments, one after another, instead of living so many years ahead of each day. I've been one of those persons who never goes anywhere without a thermometer, a hot water bottle, and a raincoat. If I had to do it over again, I would travel lighter than I have.If I had my life to live over, I would start barefoot earlier in the spring and stay that way later in the fall. I would go to more dances. I would ride more merry-go-rounds and I would pick more daisies."

Choices

Out here the wind is blowing
And I am soaked with rain
Feel how the pain keeps growing
Each time I think of you again

You were a pal, you were a friend
I’ll never understand how these things end
You were my love, you were my life
It’s odd to see you as someone else’s wife

But I bet you’re happy with your loving man and kids and all
And I bet you don’t want to be remembered of it all
Like it should be, don’t mind me

In me I hear the voices
Saying it’s all in vain
Life is a game of choices
I’ve always chosen wrong again

I chose to go, why I don’t know
Maybe to find out I’d rather stay
That’s typical me, pure curiosity
Throwing all the best things away

But I bet you’re happy with your loving man and kids and all
And I bet you don’t want to be remembered of it all
Like it should be, don’t mind me

Als ge mistroostig zijt en ge weet niet goed waarom.
Als ge nog eens goed wilt lachen.
Als ge van de wereld niet veel snapt, en van de mensen nog minder.
Als ge niet krijgt wat ge vindt dat ge verdient omdat ze u niet zien staan, de idioten.
Als ge op één hand kunt tellen de keren dat ge u het afgelopen jaar vrij hebt gevoeld en onbekommerd.
Als ge de dingen kapot wilt slaan maar ge durft niet vanwege de gevolgen.
Als ge angstig zijt voor vanalles terwijl ge vroeger dacht dat ge nooit bang zou zijn, voor niets.
Als ge't niet goed meer weet.
Kom dan maar bij mij.
Bij mij zijt ge veilig.

Wim Helsen

Uit: de verborgen geschiedenis van Donna Tartt

Niet dat het allemaal 'zwart werd', niets daarvan; alleen dat de gebeurtenis zelf wazig is door één of ander primitief, verdovend effect waardoor het destijds werd verdoezeld; hetzelfde effect, denk ik, waardoor moeders in hun angst om een kind in een ijskoude rivier duiken of een brandend huis in rennen; het effect waardoor iemand die een zwaar verlies heeft geleden soms een begrafenis kan doorstaan zonder te huilen. Sommige dingen zijn te erg om ze ineens te kunnen vatten. Andere dingen - naakt, opspelend, onuitwisbaar in al hun gruwelijkheid - zijn te erg om ze ooit echt te kunnen bevatten. Pas later, in alle eenzaamheid, in de herinnering, beginnen ze door te dringen: wanneer de as koud is, wanneer de rouwenden zijn vertrokken, wanneer je om je heen kijkt en merkt dat je - tot je grote verbazing - in een heel andere wereld staat.

Two beds and a coffee machine

Another ditch in the road
You keep moving
Another stop sign
You keep moving on
And the years go by so fast
Wonder how I ever made it through

"You had time"

How can I go home
With nothing to say
I know you're going to look at me that way
And say what did you do out there
And what did you decide
You said you needed time
And you had time

You are a china shop
And I am a bull
You are really good food
And I am full
I guess everything is timing
I guess everything's been said
So I am coming home with an empty head

You'll say did they love you or what
I'll say they love what I do
The only one who really loves me is you
And you'll say girl did you kick some butt
And I'll say I don't really remember
But my fingers are sore
And my voice is too

You'll say it's really good to see you
You'll say I missed you horribly
You'll say let me carry that
Give that to me
And you will take the heavy stuff
And you will drive the car
And I'll look out the window making jokes
About the way things are

How can I go home
With nothing to say
I know you're going to look at me that way
And say what did you do out there
And what did you decide
You said you needed time
And you had time

Ani Difranco

Het ego

“…Het ego neemt alles persoonlijk op want het ego leeft van angst. Door angst wordt de werkelijkheid vertekend. Bijvoorbeeld: als ik mezelf geen liefde kan geven, dan moet ik die liefde buiten mezelf halen. Maar een ander heeft misschien net geen tijd of geen zin om mij die liefde te geven. Of die ander is net aan het worstelen met zichzelf en is niet eens in staat om mij te geven wat ik verlang. Maar dat zie ik niet. Ik denk dat die ander mij bewust de liefde ontneemt. Ik word egoïstisch en bang dat ik mijn dagelijkse shot ‘liefde’ niet zal krijgen en neem bovendien een ander kwalijk dat die geen rekening met mij houdt. Ik word kwaad en ben teleurgesteld dat ik niet krijg wat ik wens. Naargelang de aard van de persoonlijkheid zal het ego zich daardoor gaan opblazen en eisen stellen of ineenkrimpen en lijdend in een hoekje kruipen. Terwijl al die tijd die ander misschien niet eens iets door heeft. Is het niet veel makkelijker als we onszelf alle liefde kunnen geven die we nodig hebben? Dan wordt alle liefde die we krijgen van buitenaf plotseling een fantastisch cadeau. Dan hoeven we onszelf niet dagelijks te corrumperen, hoeven we niet te liegen en onszelf te bedriegen omdat we als een verslaafde met afkickverschijnselen dringend een volgende dosis nodig hebben.

Het ego neemt alles persoonlijk want het ego wil dat een ander hem belangrijk vindt omdat het zichzelf minderwaardig voelt. Het moet voortdurend gevoed worden met liefde van buitenaf. Als er dus kritiek komt, dan wordt die door het ego als een persoonlijke aanval ervaren, terwijl je er van uit zou moeten gaan dat niets wat een ander doet persoonlijk bedoeld is. De persoon die op jou kritiek geeft, zoekt jou als bij wonder uit omdat hij het beste zijn eigen gif in jouw bijpassende wonden kan gieten…”

Els De Schepper

The bell jar

I saw my life branching out before me like the green fig tree in the story. From the tip of every branch, like a fat purple fig, a wonderful future beckoned and winked. One fig was a husband and a happy home and children, and another fig was a famous poet and another fig was a brilliant professor, and another fig was Ee Gee, the amazing editor, and another fig was Europe and Africa and South America, and another fig was Constantin and Sacrates and Attila and a pack of other lovers with queer names and offbeat professions, and another fig was an Olympic lady crew champion, and beyond and above these figs were many more figs I couldn’t quite make out. I saw myself sitting in the scratch of this fig tree, starving to death, just because I couldn’t make up my mind which of the figs I would choose. I wanted each and every one of them, but choosing one meant losing all the rest, and, as I sat there, unable to decide, the figs began to wrinkle and go black, and, one by one, they plopped to the ground at my feet.

Sylvia Plath

Seks met Yasmine

Goed! Nu ik jullie aandacht heb, kan ik vertellen over het nieuwe theaterproject van Yasmine waar ik woensdag naar ging kijken. ‘Yasmine houdt woord’: Een stuk waarin muziek, poëzie en eigen nummers in elkaar overgaan.

Ik vond het geweldig: muziek en poëzie zijn sowieso al dingen waar ik van hou. Breng die twee samen, voeg er een Yasmine aan toe die geweldig zingt en volledig opgaat in ‘haar ding’, et voila, het muzikale orgasme is daar!

Favorieten waren voor mij toch wel ‘Licht ontvlambaar’, ‘De eerste van haar soort’ en ‘Zonder mij’ van Henry Vrienten. Hemels!

Hieronder één van mijn favoriete gedichten, en blijkbaar ook van haar:

'Ik hou van jou', zei je tussen twee monden vol wafel.

Maar niet grappig; ook helemaal niet raar.

Een bal die je met al je ervaring van drie jaar

vriendelijk naar mij toe rolde over tafel.

Ik bloosde haast als de eerste keer.

Niet elke dag hoor ik dat zeggen, laat staan menen.

En als het toch gebeurt, heb ik geen antwoord meer.

Zoveel keer jouw leeftijd, ben ik tien keer

minder in staat te zeggen wat jij zei; niet in staat

zomaar voor iemands voeten de lading bakstenen

van een verklaring uit te storten. Als ik het toch probeer

blijft het in mijn keel steken, een visgraat.

Want wat men passie noemt, dat leer

je nog wel, komt vaak op omverrijden neer.

Niet bij mij: ik ben zo knap dat ik alles kan geven

en mijn hart houden. Kussen zijn kussen.

Een bed is een bed. Zielen hoeven daar niet tussen

te komen. Jij zegt: een bed? Is om te slapen. Moge

het zo ongestoord: dat je nooit met open ogen

iemand naast je haast niet huilen hoort.

Herman De Coninck

She's always a woman

Zomaar deze tekst, omdat het een mooi lied is, en de tekst me altijd 'iets heeft gedaan':

Billy Joel - She's always a woman

She can kill with a smile
She can wound with her eyes
She can ruin your faith with her casual lies
And she only reveals what she wants you to see
She hides like a child
But she's always a woman to me

She can lead you to love
She can take you or leave you
She can ask for the truth
But she'll never believe you
And she'll take what you give her as long as it's free
She steals like a thief
But she's always a woman to me

Oh, she takes care of herself
She can wait if she wants
She's ahead of her time
Oh, and she never gives out
And she never gives in
She just changes her mind

She will promise you more
Than the Garden of Eden
Then she'll carelessly cut you
And laugh while you're bleedin'
But she'll bring out the best
And the worst you can be
Blame it all on yourself
Cause she's always a woman to me

She is frequently kind
And she's suddenly cruel
She can do as she pleases
She's nobody's fool
But she can't be convicted
She's earned her degree
And the most she will do
Is throw shadows at you
But she's always a woman to me

Ikea

Vandaag had het liefje vrij en trokken we een paar uurtjes naar Ikea. Wat hou ik van die winkel. Ik kan er uren rondslenteren om alle mooie spulletjes te bewonderen. Moest het allemaal gratis zijn, dan kwam ik ook vandaag weer buiten met vrachtwagens vol meubelen en spulletjes. Ik ga toch echt eens die lotto moeten winnen!

Het is ook dé winkel die mij doet dromen over de toekomst (waarin ik die lotto natuurlijk al wel gewonnen heb :p). Eerst kwamen we voorbij de echte leefruimtes, eens daardoor gewandeld heb ik een perfect beeld van hoe ik mijn living wil, met de ideale meubels, mooie kleuren en speelhoeken voor de kindjes. Iets warm en gezellig, iets huiselijk. Maar dan, daarna komen de keukens. Dan zie ik het helemáál voor mij. Mijn keuken later moet écht perfect zijn, die moet het hart van het huis worden. Eén waarin ik samen met de kindjes koekjes bak, en waarin we in de weekends allemaal samen aan de ontbijttafel zitten op zondagochtend. Zo’n keuken met een blok in het midden, praktische kasten, muren waarop je kan schrijven, overvolle kruidenrekjes, een gasvuur met 5 vuurtjes, een grote oven,… Deze komt al in de buurt van wat ik wil:



Vanavond blijf ik nog wat verder dromen, en morgen koop ik een lottoformulier.

Imagine

In her acceptance speech, the distinguished scientist paid tribute to her husband, Dr. Chris Davis. Tomorrow the pair celebrate their 42nd wedding anniversary after eloping together on the day they met. When asked how they could possibly have known that it would all work out. Professor Harrison replied in true scientific fashion: "We don't know, you can never be sure. But you take the plunge anyway. Sure is for people who don't love enough."

Sex on fire

Ik hou zo hard van dit lied:

http://www.youtube.com/watch?v=HHhhcKxflMY


En ohja, ik heb de job! :)

Zo is liefhebben

Een gedicht dat mij altijd weer raakt en doet nadenken als ik het lees:

Liefhebben
is beschutten
zonder vast te houden,
ruimte scheppen
in tijd en eeuwigheid.
En daarom zeggen:
doe maar,
ga maar,
zo lang, zo ver
als nodig is.
Kijk maar niet om.
Ik wacht. Ik blijf.
Liefhebben
heeft te veel voeten in de aarde
om zonder verdriet
te kunnen zijn.


Kris Gelaude

Wat ze allemaal al niet doet...

Daarstraks keken we samen naar een programma waarbij een miljonair zich voordoet als ‘normale mens’ en dus in een arme wijk gaat leven. Hij of zij werkt er dan als vrijwilliger en zoekt uit welke noden er zijn in die regio. Op het einde van het programma kiest de miljonair een aantal organisaties/mensen waaraan hij of zij een donatie wilt doen. Vandaag was het een vrouwelijke miljonair. Toen ze haar cheques ging brengen en vertelde wie ze écht was, vloeiden er zowel op tv als bij ons traantjes. Ontroerend. En daar zitten we dan met 2, allebei te janken voor de tv omdat iemand ervoor kiest om iemand anders gelukkig te maken. Als het programma gedaan is, zien we elkaar zitten met tranen in de ogen en beginnen we te lachen. Zalig, zo samenleven met een vrouw. ;-)

En ze is toch zo geweldig. Na het avondeten kreeg ik weer eens last van mijn… euhm… ‘verslaving’. Ik probeer namelijk af te kicken van cola-light. Jawel, geen sigaretten, geen alcohol, maar stomme cola. Na een hele tijd zonder, kon ik het nu toch echt wel niet meer houden en wou ik NU cola-light. En wat doet zij, ze trekt haar pyjama uit, springt weer in haar kleren, en gaat gewoon om een fles naar de nachtwinkel. Kan ze nog perfecter zijn? Ik dacht het niet, nee!

Vallende bladeren, nostalgie en meligheid

Sinds een paar maanden woon ik samen met mijn vriendin in Antwerpen. Toch wel een grote stap voor een meisje dat uit een klein dorpje komt. ‘Alleen gaan wonen’ bleek ook moeilijker te zijn dan ik dacht. Stiekem miste ik toch mijn ouders en broertje, en ook de natuur met zijn geluiden, geuren en mooie kleuren waren opeens weg. Nu word ik niet meer wakker van mijn ouders die ‘de rollen omhoog doen’, maar van auto’s die toeteren, ik ruik geen bomen en bloemen meer als ik mijn raam opendoe, maar stadsstank. Ik zié ook geen natuur meer, enkel lelijke veel te hoge gebouwen die veel te dicht bij elkaar staan. En dan waren er natuurlijk ook de vrienden die opeens véél verder weg waren. De stad mag blij zijn dat ze mij zoveel andere leuke dingen te bieden heeft (concerten, theater, winkels, het liefje,…), anders was ik het al snel weer afgetrapt.

Ik weet nog dat de eerste week dat ik ‘alleen woonde’ alles spannend en nieuw was, erna kwamen toch de twijfels. Ben ik hier wel klaar voor? Is het niet te snel? Ga ik mijn rekeningen wel kunnen betalen? Maar al snel val je in die routine van ‘volwassen zijn’: gaan werken, naar de winkel gaan, koken, rekeningen betalen. En spijt heb ik toch niet echt.

Nochtans, de eerste keer dat ik terug naar ‘thuis’ ging, leek mijn lucht wel gevuld met nostalgie, en dacht ik aan mijn kindertijd. Ik zag de paadjes waarin ik vroeger als kind speelde. Veel was er niet veranderd, de bomen stonden nog op dezelfde plaats, de huizen waren nog hetzelfde, maar ík was er niet meer. Ik hoorde de vogels die ik vroeger hoorde als ik wakker werd in mijn warm veilig bed. Ik rook de herfst, de geur die mij nog steeds het meest aan vroeger doet terugdenken. De geur van bladeren die afvallen, een jaar dat weer bijna gedaan is. Ik wandelde in hetzelfde bos waarin ik vroeger verstoppertje speelde en kampen bouwde, maar ik voelde me er niet meer dezelfde. Ik ben ook niet meer dezelfde. Ondertussen heb ik veel meer gezien, gehoord en vooral gevoeld. Duizenden dingen om aan terug te denken. Wie zou dan niet nostalgisch (en bijna melancholisch) worden?

Maar achteruit kijken heeft geen zin, het verleden kan je niet veranderen. In het nu wil ik leven, en over de toekomst wil ik dromen.

De muze

Als je uit een raam kunt leunen
rek je dan zo ver uit dat je zult vallen
of haar net, net zult kussen -

zij zal wachten,
haar hart zal bonzen,
zij zal zien hoe ver je reikt.


Toon Tellegen

De poëzie van het T-shirtje.

Het ging omhoog.


http://www.biezon.be/

Stomme bureaucratie

Mijn wachttijd zit er ongeveer op. Leuk, zou je denken, als je dan even geen werk hebt, krijg je toch nog ‘iets’ van uitkering. Maar om die uitkering te krijgen, moet je wel iets over hebben. Eerst ging ik naar de ‘Hulpkas’ (HVW), daar kreeg ik dan na 2 uur te wachten, een hoop formulieren in mijn handen geduwd, en werd mij gezegd welke andere formulieren ik volgende keer moest meebrengen. Oké, toen had ik dus een béétje informatie. Ik sprokkel alle formulieren bij elkaar (C4, contracten, diploma’s,…) en vul nog een ander ingewikkeld formulier in dat ik had meegekregen. Daarmee mocht ik dan eerst nog eens naar mijn middelbare school, want ze moesten daar een stempeltje opzetten, daarna mocht ik langs de Werkwinkel gaan, want ook hun stempeltje was nodig. Volgende stap: Opnieuw naar de Hulpkas gaan, hopen dat ik alles bijheb, alles ingevuld heb, en al mijn belachelijke stempeltjes heb, en dan goedgekeurd worden (en vooral hopen dat ik daar niet voor naar Turnhout mag hollen). Maar dat is voor volgende week, want ik heb er eventjes genoeg van. Misschien moet ik toch maar eens overwegen om bij een vakbond te gaan.

Dan had ik ook nog een uitnodiging gekregen van de VDAB om naar een verplichte vergadering te gaan in kader van het ‘Jeugdwerkplan’ vandaag om 9u15 . Om 9u45 werd er éindelijk gestart, en kreeg ik een kinderlijke Powerpointvoorstelling te zien waar in stond dat werk goed is voor ‘persoonlijke ontplooiing’, structuur in je leven, geld,… alles wat elke normale mens al weet dus. Daarna kregen we een bundeltje waaruit we interessante vacatures mochten aanduiden. Ik ga braaf naar voor en zeg dat ik dat eigenlijk een ‘beetje’ dom vind, aangezien ik nu op zoek ben naar tijdelijk werk, en dus niets kon doen met die vacatures. “Oh foutje, ga maar direct door naar de consulente”, was het antwoord. Oké, door naar de consulente. “Sorry mevrouwke, maar ik heb nu geen tijd, hebt ge volgende week tijd?” ”Nee, ik heb volgende week geen tijd (en geen zin) om wéér naar hier te komen, en ik heb u ook niet nodig, ik heb één vraagje, mag ik dat nu niet stellen?” “Nee, wij gaan toch een gesprek moeten hebben, regels zijn regels, kom deze namiddag om 16u15 nog maar eens terug.” Zucht. Braafjes teruggegaan, om daar dan heel mijn leven en toekomstplannen uit de doeken te mogen doen voor niks. Want in september doe ik stage en dan hoop ik erna te werken als maatschappelijk assistente. Ondertussen zal ik zelf wel naar tijdelijke jobs zoeken, hoor. Is dat zo moeilijk om te begrijpen? En vooral, moet ik daar ZO voor lastig gevallen worden?

Positief punt deze week: De psychotechnische proeven waren goed, dus ik mag donderdag naar de laatste selectieproeven voor de job die ik toch echt wel wil hebben. Jammer dat er zo veel anderen zijn die deze job blijkbaar ook willen!

The weekend...

Na tot 11u in bed gelegen te hebben op zaterdag (uitslapen: toch wel mijn favoriete manier om het weekend te starten) gingen we de drukte op de Meir trotseren. Meestal eindigt dit met frustratie en algemene irritatie door stomme mensen die in de weg lopen, maar deze keer kwamen we toch terug met een ‘koopje’. Elk 3 jeansbroeken, we kunnen er weer even tegen. Mijn tot dan toe al leuke zaterdag (ahja, uitslapen en shoppen) werd nog beter want na een snelle hap vertrokken we samen met S. en S. richting Gent, voor één of andere receptie, gevolgd door een toch wel interessantere ;-) fuif. Hierbij toch een bericht aan alle lesbo’s: je moet écht niet je haar kort knippen en stoer lopen als je op vrouwen valt, hoor!

Op zondag kropen we nog later dan zaterdag uit ons bed, om om halfrie bij een vriendin naar een film te gaan kijken (al chips vretend, frisdrank zuipend en commentaar gevend, zoals het hoort dus). Zo’n echte film zonder veel inhoud, met domme blondjes die toch niet zo dom blijken te zijn, hah! Leuke afsluiter van een leuk weekend. Jammer genoeg is er nu plaats voor de zenuwen voor de psychotechnische proeven van morgen…

Russian Red

Na een -hoe zal ik het verwoorden...- zeer teleurstellende Roy Aernouts op dinsdag, trokken Marjolein en ik gisteren weer richting Arenberg. Deze keer stond Russian Red op het programma. Heel verlegen en oogcontact vermijdend kwam de 22-jarige Lourdes Hernandez het podium op. Ze bracht haar debuut cd 'I love your glasses', en al na het eerste liedje begreep ik waarom ze vergelijkt wordt met artiesten als Regina Spector. Bij sommige liedjes deed haar stem mij dan weer denken aan die van Katie Melua. Hoe dan ook, ik vond haar geweldig. Haar fantastische stem, vertederende verlegenheid en geweldige gitaarspel bezorgden mij meer dan eens kippenvel. We hebben dan ook maar onmiddellijk ter plaatse de cd gekocht!

There's a first time for everything...

Na jaren blogs lezen en bewonderen, werd het toch wel tijd voor mijn éigen blog. Wat het juist gaat worden, weet ik niet. Stukjes uit mijn leven, schrijfseltjes, recepten, foto's,... we zien wel.

Maar dat zal allemaal voor 'later' zijn, want deze blog aanmaken duurde al lang genoeg. (Ik weet opeens ook weer waarom het zo lang duurde vooraleer ik zelf een blog begon...)