Niet dat het allemaal 'zwart werd', niets daarvan; alleen dat de gebeurtenis zelf wazig is door één of ander primitief, verdovend effect waardoor het destijds werd verdoezeld; hetzelfde effect, denk ik, waardoor moeders in hun angst om een kind in een ijskoude rivier duiken of een brandend huis in rennen; het effect waardoor iemand die een zwaar verlies heeft geleden soms een begrafenis kan doorstaan zonder te huilen. Sommige dingen zijn te erg om ze ineens te kunnen vatten. Andere dingen - naakt, opspelend, onuitwisbaar in al hun gruwelijkheid - zijn te erg om ze ooit echt te kunnen bevatten. Pas later, in alle eenzaamheid, in de herinnering, beginnen ze door te dringen: wanneer de as koud is, wanneer de rouwenden zijn vertrokken, wanneer je om je heen kijkt en merkt dat je - tot je grote verbazing - in een heel andere wereld staat.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten