Sex on fire

Ik hou zo hard van dit lied:

http://www.youtube.com/watch?v=HHhhcKxflMY


En ohja, ik heb de job! :)

Zo is liefhebben

Een gedicht dat mij altijd weer raakt en doet nadenken als ik het lees:

Liefhebben
is beschutten
zonder vast te houden,
ruimte scheppen
in tijd en eeuwigheid.
En daarom zeggen:
doe maar,
ga maar,
zo lang, zo ver
als nodig is.
Kijk maar niet om.
Ik wacht. Ik blijf.
Liefhebben
heeft te veel voeten in de aarde
om zonder verdriet
te kunnen zijn.


Kris Gelaude

Wat ze allemaal al niet doet...

Daarstraks keken we samen naar een programma waarbij een miljonair zich voordoet als ‘normale mens’ en dus in een arme wijk gaat leven. Hij of zij werkt er dan als vrijwilliger en zoekt uit welke noden er zijn in die regio. Op het einde van het programma kiest de miljonair een aantal organisaties/mensen waaraan hij of zij een donatie wilt doen. Vandaag was het een vrouwelijke miljonair. Toen ze haar cheques ging brengen en vertelde wie ze écht was, vloeiden er zowel op tv als bij ons traantjes. Ontroerend. En daar zitten we dan met 2, allebei te janken voor de tv omdat iemand ervoor kiest om iemand anders gelukkig te maken. Als het programma gedaan is, zien we elkaar zitten met tranen in de ogen en beginnen we te lachen. Zalig, zo samenleven met een vrouw. ;-)

En ze is toch zo geweldig. Na het avondeten kreeg ik weer eens last van mijn… euhm… ‘verslaving’. Ik probeer namelijk af te kicken van cola-light. Jawel, geen sigaretten, geen alcohol, maar stomme cola. Na een hele tijd zonder, kon ik het nu toch echt wel niet meer houden en wou ik NU cola-light. En wat doet zij, ze trekt haar pyjama uit, springt weer in haar kleren, en gaat gewoon om een fles naar de nachtwinkel. Kan ze nog perfecter zijn? Ik dacht het niet, nee!

Vallende bladeren, nostalgie en meligheid

Sinds een paar maanden woon ik samen met mijn vriendin in Antwerpen. Toch wel een grote stap voor een meisje dat uit een klein dorpje komt. ‘Alleen gaan wonen’ bleek ook moeilijker te zijn dan ik dacht. Stiekem miste ik toch mijn ouders en broertje, en ook de natuur met zijn geluiden, geuren en mooie kleuren waren opeens weg. Nu word ik niet meer wakker van mijn ouders die ‘de rollen omhoog doen’, maar van auto’s die toeteren, ik ruik geen bomen en bloemen meer als ik mijn raam opendoe, maar stadsstank. Ik zié ook geen natuur meer, enkel lelijke veel te hoge gebouwen die veel te dicht bij elkaar staan. En dan waren er natuurlijk ook de vrienden die opeens véél verder weg waren. De stad mag blij zijn dat ze mij zoveel andere leuke dingen te bieden heeft (concerten, theater, winkels, het liefje,…), anders was ik het al snel weer afgetrapt.

Ik weet nog dat de eerste week dat ik ‘alleen woonde’ alles spannend en nieuw was, erna kwamen toch de twijfels. Ben ik hier wel klaar voor? Is het niet te snel? Ga ik mijn rekeningen wel kunnen betalen? Maar al snel val je in die routine van ‘volwassen zijn’: gaan werken, naar de winkel gaan, koken, rekeningen betalen. En spijt heb ik toch niet echt.

Nochtans, de eerste keer dat ik terug naar ‘thuis’ ging, leek mijn lucht wel gevuld met nostalgie, en dacht ik aan mijn kindertijd. Ik zag de paadjes waarin ik vroeger als kind speelde. Veel was er niet veranderd, de bomen stonden nog op dezelfde plaats, de huizen waren nog hetzelfde, maar ík was er niet meer. Ik hoorde de vogels die ik vroeger hoorde als ik wakker werd in mijn warm veilig bed. Ik rook de herfst, de geur die mij nog steeds het meest aan vroeger doet terugdenken. De geur van bladeren die afvallen, een jaar dat weer bijna gedaan is. Ik wandelde in hetzelfde bos waarin ik vroeger verstoppertje speelde en kampen bouwde, maar ik voelde me er niet meer dezelfde. Ik ben ook niet meer dezelfde. Ondertussen heb ik veel meer gezien, gehoord en vooral gevoeld. Duizenden dingen om aan terug te denken. Wie zou dan niet nostalgisch (en bijna melancholisch) worden?

Maar achteruit kijken heeft geen zin, het verleden kan je niet veranderen. In het nu wil ik leven, en over de toekomst wil ik dromen.

De muze

Als je uit een raam kunt leunen
rek je dan zo ver uit dat je zult vallen
of haar net, net zult kussen -

zij zal wachten,
haar hart zal bonzen,
zij zal zien hoe ver je reikt.


Toon Tellegen

De poëzie van het T-shirtje.

Het ging omhoog.


http://www.biezon.be/

Stomme bureaucratie

Mijn wachttijd zit er ongeveer op. Leuk, zou je denken, als je dan even geen werk hebt, krijg je toch nog ‘iets’ van uitkering. Maar om die uitkering te krijgen, moet je wel iets over hebben. Eerst ging ik naar de ‘Hulpkas’ (HVW), daar kreeg ik dan na 2 uur te wachten, een hoop formulieren in mijn handen geduwd, en werd mij gezegd welke andere formulieren ik volgende keer moest meebrengen. Oké, toen had ik dus een béétje informatie. Ik sprokkel alle formulieren bij elkaar (C4, contracten, diploma’s,…) en vul nog een ander ingewikkeld formulier in dat ik had meegekregen. Daarmee mocht ik dan eerst nog eens naar mijn middelbare school, want ze moesten daar een stempeltje opzetten, daarna mocht ik langs de Werkwinkel gaan, want ook hun stempeltje was nodig. Volgende stap: Opnieuw naar de Hulpkas gaan, hopen dat ik alles bijheb, alles ingevuld heb, en al mijn belachelijke stempeltjes heb, en dan goedgekeurd worden (en vooral hopen dat ik daar niet voor naar Turnhout mag hollen). Maar dat is voor volgende week, want ik heb er eventjes genoeg van. Misschien moet ik toch maar eens overwegen om bij een vakbond te gaan.

Dan had ik ook nog een uitnodiging gekregen van de VDAB om naar een verplichte vergadering te gaan in kader van het ‘Jeugdwerkplan’ vandaag om 9u15 . Om 9u45 werd er éindelijk gestart, en kreeg ik een kinderlijke Powerpointvoorstelling te zien waar in stond dat werk goed is voor ‘persoonlijke ontplooiing’, structuur in je leven, geld,… alles wat elke normale mens al weet dus. Daarna kregen we een bundeltje waaruit we interessante vacatures mochten aanduiden. Ik ga braaf naar voor en zeg dat ik dat eigenlijk een ‘beetje’ dom vind, aangezien ik nu op zoek ben naar tijdelijk werk, en dus niets kon doen met die vacatures. “Oh foutje, ga maar direct door naar de consulente”, was het antwoord. Oké, door naar de consulente. “Sorry mevrouwke, maar ik heb nu geen tijd, hebt ge volgende week tijd?” ”Nee, ik heb volgende week geen tijd (en geen zin) om wéér naar hier te komen, en ik heb u ook niet nodig, ik heb één vraagje, mag ik dat nu niet stellen?” “Nee, wij gaan toch een gesprek moeten hebben, regels zijn regels, kom deze namiddag om 16u15 nog maar eens terug.” Zucht. Braafjes teruggegaan, om daar dan heel mijn leven en toekomstplannen uit de doeken te mogen doen voor niks. Want in september doe ik stage en dan hoop ik erna te werken als maatschappelijk assistente. Ondertussen zal ik zelf wel naar tijdelijke jobs zoeken, hoor. Is dat zo moeilijk om te begrijpen? En vooral, moet ik daar ZO voor lastig gevallen worden?

Positief punt deze week: De psychotechnische proeven waren goed, dus ik mag donderdag naar de laatste selectieproeven voor de job die ik toch echt wel wil hebben. Jammer dat er zo veel anderen zijn die deze job blijkbaar ook willen!

The weekend...

Na tot 11u in bed gelegen te hebben op zaterdag (uitslapen: toch wel mijn favoriete manier om het weekend te starten) gingen we de drukte op de Meir trotseren. Meestal eindigt dit met frustratie en algemene irritatie door stomme mensen die in de weg lopen, maar deze keer kwamen we toch terug met een ‘koopje’. Elk 3 jeansbroeken, we kunnen er weer even tegen. Mijn tot dan toe al leuke zaterdag (ahja, uitslapen en shoppen) werd nog beter want na een snelle hap vertrokken we samen met S. en S. richting Gent, voor één of andere receptie, gevolgd door een toch wel interessantere ;-) fuif. Hierbij toch een bericht aan alle lesbo’s: je moet écht niet je haar kort knippen en stoer lopen als je op vrouwen valt, hoor!

Op zondag kropen we nog later dan zaterdag uit ons bed, om om halfrie bij een vriendin naar een film te gaan kijken (al chips vretend, frisdrank zuipend en commentaar gevend, zoals het hoort dus). Zo’n echte film zonder veel inhoud, met domme blondjes die toch niet zo dom blijken te zijn, hah! Leuke afsluiter van een leuk weekend. Jammer genoeg is er nu plaats voor de zenuwen voor de psychotechnische proeven van morgen…

Russian Red

Na een -hoe zal ik het verwoorden...- zeer teleurstellende Roy Aernouts op dinsdag, trokken Marjolein en ik gisteren weer richting Arenberg. Deze keer stond Russian Red op het programma. Heel verlegen en oogcontact vermijdend kwam de 22-jarige Lourdes Hernandez het podium op. Ze bracht haar debuut cd 'I love your glasses', en al na het eerste liedje begreep ik waarom ze vergelijkt wordt met artiesten als Regina Spector. Bij sommige liedjes deed haar stem mij dan weer denken aan die van Katie Melua. Hoe dan ook, ik vond haar geweldig. Haar fantastische stem, vertederende verlegenheid en geweldige gitaarspel bezorgden mij meer dan eens kippenvel. We hebben dan ook maar onmiddellijk ter plaatse de cd gekocht!

There's a first time for everything...

Na jaren blogs lezen en bewonderen, werd het toch wel tijd voor mijn éigen blog. Wat het juist gaat worden, weet ik niet. Stukjes uit mijn leven, schrijfseltjes, recepten, foto's,... we zien wel.

Maar dat zal allemaal voor 'later' zijn, want deze blog aanmaken duurde al lang genoeg. (Ik weet opeens ook weer waarom het zo lang duurde vooraleer ik zelf een blog begon...)