Vallende bladeren, nostalgie en meligheid

Sinds een paar maanden woon ik samen met mijn vriendin in Antwerpen. Toch wel een grote stap voor een meisje dat uit een klein dorpje komt. ‘Alleen gaan wonen’ bleek ook moeilijker te zijn dan ik dacht. Stiekem miste ik toch mijn ouders en broertje, en ook de natuur met zijn geluiden, geuren en mooie kleuren waren opeens weg. Nu word ik niet meer wakker van mijn ouders die ‘de rollen omhoog doen’, maar van auto’s die toeteren, ik ruik geen bomen en bloemen meer als ik mijn raam opendoe, maar stadsstank. Ik zié ook geen natuur meer, enkel lelijke veel te hoge gebouwen die veel te dicht bij elkaar staan. En dan waren er natuurlijk ook de vrienden die opeens véél verder weg waren. De stad mag blij zijn dat ze mij zoveel andere leuke dingen te bieden heeft (concerten, theater, winkels, het liefje,…), anders was ik het al snel weer afgetrapt.

Ik weet nog dat de eerste week dat ik ‘alleen woonde’ alles spannend en nieuw was, erna kwamen toch de twijfels. Ben ik hier wel klaar voor? Is het niet te snel? Ga ik mijn rekeningen wel kunnen betalen? Maar al snel val je in die routine van ‘volwassen zijn’: gaan werken, naar de winkel gaan, koken, rekeningen betalen. En spijt heb ik toch niet echt.

Nochtans, de eerste keer dat ik terug naar ‘thuis’ ging, leek mijn lucht wel gevuld met nostalgie, en dacht ik aan mijn kindertijd. Ik zag de paadjes waarin ik vroeger als kind speelde. Veel was er niet veranderd, de bomen stonden nog op dezelfde plaats, de huizen waren nog hetzelfde, maar ík was er niet meer. Ik hoorde de vogels die ik vroeger hoorde als ik wakker werd in mijn warm veilig bed. Ik rook de herfst, de geur die mij nog steeds het meest aan vroeger doet terugdenken. De geur van bladeren die afvallen, een jaar dat weer bijna gedaan is. Ik wandelde in hetzelfde bos waarin ik vroeger verstoppertje speelde en kampen bouwde, maar ik voelde me er niet meer dezelfde. Ik ben ook niet meer dezelfde. Ondertussen heb ik veel meer gezien, gehoord en vooral gevoeld. Duizenden dingen om aan terug te denken. Wie zou dan niet nostalgisch (en bijna melancholisch) worden?

Maar achteruit kijken heeft geen zin, het verleden kan je niet veranderen. In het nu wil ik leven, en over de toekomst wil ik dromen.